Op het lichaam geschreven van Jeannette Winterson, aangetroffen in een van de bananendozen, stond in mijn geheugen gebrand. Ik heb de roman kort na verschijnen van de Nederlandse vertaling gelezen, in 1992. Was ik toen verliefd? Ik denk het wel. Vast wel. Ik was 27 en altijd verliefd, verliefd geweest, bijna verliefd, et cetera. De liefde was een soort brandstof; ik had alleen nog niet door dat ik zelf aan het opbranden was. Ik herinnerde me nog hele passages letterlijk, bleek na herlezing.
Gisteren kwam ik voor het eerst in aanraking met de recensie die Bas Heijne erover schreef. Hij ziet het niet in Op het lichaam geschreven, hij vindt het boek niet zozeer mislukt maar wel te hoog gegrepen. Winterson slaat de plank mis en weet de liefde van de hoofdpersoon voor Louise niet levend te maken. Het is haar niet gelukt ‘het versleten literaire thema van de Grote Liefde nieuw te maken.’ Ik denk dat Heijne daar gelijk in heeft. Winterson maakt het thema niet nieuw, ze laat zien dat het altijd oud is.
(meer…)
